Η Ιστορία της Irmgard Keun!

Άρθρο της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ

Αντί για ένα ακόμα κείμενο επικαιρότητας, θα ήθελα να κλείσω τη χρονιά μοιραζόμενη μαζί σας την ιστορία, που μόλις έμαθα, μιας γυναίκας συγγραφέως, Γερμανίδας.
Αφορμή για την επιλογή αυτή όμως ήταν ένα video game. Η ύπαρξή του μου έγινε γνωστή προσφάτως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Λέγεται: Άουσβιτς. Σε αυτό το ντροπιαστικό «παιχνίδι» καλούνται οι παίκτες να υποδυθούν τους Εβραίους στο Άουσβιτς που προσπαθούν να δραπετεύσουν από το στρατόπεδο συγκέντρωσης! Μάλιστα στην πλατφόρμα του παιχνιδιού καλούν τους παίκτες να αποδράσουν «πριν γίνετε κι εσείς στάχτη». Δεν θα ήθελα να αναφερθώ όμως άλλο σε αυτό το «παιχνίδι». Είναι αυτονόητη η οργή μου, όπως είναι και δική σας.
Όμως, αντί για ένα ακόμα σχόλιο, θα ήθελα να σας διηγηθώ την ιστορία της Ίρμγκαρντ Κόυν (Irmgard Keun). Το όνομά της το πρωτοάκουσα διαβάζοντας το βιβλίο «Οστάνδη 1936» του Φόλκερ Βάιντερμαν (εκδόσεις Άγρα), ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αφορά τη συνάντηση στην Οστάνδη του Βελγίου δυο μεγάλων, εξόριστων από το ναζιστικό καθεστώς, αυστριακών συγγραφέων του Στέφαν Τσβάιχ και του Γιόζεφ Ροτ, το καλοκαίρι του 1936, τότε που η «μεγάλη αναστάτωση θα υποχωρούσε γρήγορα, αφήνοντας στη θέση της τη Μεγάλη Σιωπή» όπως γράφει ο συγγραφέας.

Η Ίρμγκαρντ Κόυν γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1905. Σε ηλικία μόλις 27 χρονών είναι μία από τις πλέον διάσημες συγγραφείς του Βερολίνου. Κάνει το δυναμικό ντεμπούτο της με το βιβλίο «Το Μεταξωτό Κορίτσι» (The Artificial Silk Girl), το 1932. Όπως γράφουν οι κριτικοί που πολύ πρόσφατα ανακαλύπτουν το έργο της: πριν από το «Sex and the City» και πριν το «Ημερολόγιο της Bridget Jones», υπήρξε το «Μεταξωτό Κορίτσι». Το βιβλίο είναι το ημερολόγιο της Ντόρις, μιας όμορφη δεκαεννιάχρονη στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, που αναζητά να ζήσει μια κοσμοπολίτικη ζωή στα σαλόνια της εποχής.

Το 1933 τα βιβλία της απαγορεύονται από το ναζιστικό καθεστώς και καταστρέφονται τα αντίτυπα, μαζί με πολλών άλλων σπουδαίων συγγραφέων. Τα βιβλία της απαγορεύονται εξαιτίας του πρωτοποριακού και κοσμοπολίτικου ύφους της, καθώς θεωρήθηκε πως απειλούν το Γ΄Ράιχ.

Όμως η Ίρμγκαρντ Κόυν δεν το βάζει κάτω και κάνει κάτι που κανένας άλλος δεν είχε τολμήσει, ίσως γιατί γνώριζε, όπως και η ίδια άλλωστε, τη ματαιότητα αυτής της πράξης: Μηνύει το ναζιστικό καθεστώς για την απαγόρευση και καταστροφή των βιβλίων της. «Υπόθεση Κόυν εναντίον υπουργείου Προπαγάνδας». Η Ίρμγκαρντ Κόυν απαιτεί από το ναζιστικό καθεστώς να της δώσουν ένα σοβαρό λόγο για την απαγόρευση των βιβλίων της καθώς και αποζημίωση για τα κατασχεθέντα βιβλία. Η αντιδικία της με τη Γκεστάπο φυσικά βαίνει άκαρπη.

Η Ίρμγκαρντ Κόυν φεύγει αυτοεξόριστη από τη Γερμανία το 1936 και γράφει το «Μετά τα μεσάνυχτα» (After Midnight). Η ηρωίδα, η Σάννα, ζει στην Φρανκφούρτη και παρακολουθεί τη χώρα της να τρελαίνεται στους ρυθμούς του Τρίτου Ράιχ, να χάνει κάθε ίχνος λογικής και να γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη για όποιον πει τη λάθος φράση τη λάθος στιγμή. Στην εξορία, και συγκεκριμένα στην Οστάνδη του Βελγίου, θα συναντήσει τον σπουδαίο Εβραίο αυστριακό συγγραφέα Γιόζεφ Ροτ, εξόριστος κι αυτός, και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποτελούν ζευγάρι περιπλανόμενο σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Ο Ροτ θα πεθάνει λίγο αργότερα, το 1939, σε ηλικία 45 χρόνων.

Η περιπλάνηση της Ίρμγκαρντ Κόυν θα συνεχιστεί από χώρα σε χώρα ώσπου ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος την βρίσκει στην Ολλανδία. Μη μπορώντας να βρει τρόπο να φύγει από την Ευρώπη, όταν πια η Ολλανδία έπεσε, επινοεί την αυτοκτονία της. Διαδίδει τη φήμη της αυτοκτονίας της και καταφέρνει να αλλάξει το όνομα στο διαβατήριο της σε Charlotte Tralow. Έτσι κατορθώνει να επιστρέψει το 1940 στο πατρικό της στην Κολονία όπου ζει μόνη μέσα στη σιωπή και άπορη για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της, συνεχίζοντας πάντα να γράφει. Έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 όπου η Γερμανία την ξαναανακαλύπτει. Πέθανε λίγα χρόνια αργότερα, το 1982. Το αγγλόφωνο κοινό θα την ανακαλύψει πολύ αργότερα. Μόλις το 2011. Στην Ελλάδα τα βιβλία της δεν έχουν ακόμα μεταφραστεί.

Θεώρησα την ιστορία αρκετά σημαντική για να την μοιραστώ μαζί σας, αντί για ευχές για τη νέα χρονιά. Η Ιστορία άλλωστε διδάσκει και καλό είναι να αναζητάμε ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε μια περίοδο που έχει ομοιότητες ως προς την αυτοκαταστροφική τυφλότητα με τα χρόνια που ζούμε.

Καλή χρονιά!

πηγή madamefigaro.gr

 

Tα κορίτσια που δεν θέλει κανείς!

Άρθρο Ξένιας Τούρκη

Στην Ελλάδα είναι ένα νέο «φαινόμενο» στην προσφυγική κρίση και το αποκαλούν «ασυνόδευτες νύφες». Πρόκειται για νεαρά κορίτσια, αρκετές φορές ηλικίας ακόμη και 13 χρονών, που έχουν «παντρευτεί» ενήλικους πρόσφυγες και μετανάστες. Και όχι απλά ενήλικους αλλά πολλές φορές δύο και τρεις φορές τα χρόνια τους. Τα ζευγάρια δεν γίνονται δεκτά από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί φυσικά ο γάμος αυτός δεν αναγνωρίζεται. Μια ένωση με ένα παιδί δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά σεξουαλική κακοποίηση.

Την ίδια ώρα τα κορίτσια δεν μπορούν να γίνουν δεκτά ούτε ως ασυνόδευτα ανήλικα, γιατί φτάνουν στην Ελλάδα συνοδευόμενες από τον «σύζυγό» τους. Υπολογίζεται πως υπάρχουν 70 τέτοιες περιπτώσεις στην Ελλάδα. Παρόμοιος πονοκέφαλος υπάρχει και στη Γερμανία, όπου το 2015 έγινε δεκτός ένας μεγάλος αριθμός προσφύγων. Μάλιστα, το περασμένο καλοκαίρι, ο Γερμανός υπουργός Δικαιοσύνης ανακοίνωσε ότι θέλει να αυστηροποιήσει τη νομοθεσία που απαγορεύει τους γάμους με ανηλίκους στο εξωτερικό, καθώς πολλές τέτοιες περιπτώσεις καταγράφηκαν μεταξύ των προσφύγων που έχουν γίνει δεκτοί στη χώρα.

Παγκοσμίως, σχεδόν ένα στα πέντε έφηβα κορίτσια (ηλικίας 15-19) είναι σήμερα παντρεμένα και πολύ συχνά πέφτουν θύματα κακοποίησης. Υπολογίζεται ότι περίπου 39.000 ανήλικα κορίτσια γίνονται νύφες κάθε μέρα. Στην Ευρώπη οι γάμοι αυτοί είναι απαγορευμένοι. Ωστόσο είναι ένα θέμα, όχι ξεχασμένο εξαιτίας και της προσφυγικής κρίσης.Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν είναι εύκολη. Η άρνηση πολλών χωρών να δεχτούν τα κορίτσια που φτάνουν παντρεμένες με πολύ μεγαλύτερους τους άντρες, το μόνο που πετυχαίνει είναι να τιμωρεί και τις ίδιες τις ανήλικες.

Υπάρχει μια καλύτερη λύση και είναι αυτή που εφαρμόζεται στην Ιρλανδία, η οποία δεν κλείνει τις πόρτες της στις ανήλικες νύφες. Αντίθετα, δέχεται αυτά τα κορίτσια, όπως επίσης και τους «συζύγους» τους. Μόνο που οι άντρες θα πρέπει να δικαστούν σε δικαστήριο με την κατηγορία για βιασμό αφού το κορίτσι είναι ανήλικο. Έτσι με αυτόν τον τρόπο κάποιος που έχει παντρευτεί μια ανήλικη λογοδοτεί και πληρώνει για το έγκλημά του, ενώ την ίδια στιγμή το κορίτσι προστατεύεται. Οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να είναι αμείλικτες σε αυτό το θέμα. Και πρέπει να καταστήσουν σαφές, πως όσοι θέλουν να ζουν στην Ευρώπη, πρέπει να τηρούν και τους νόμους της.

πηγή philenews

Πρωτοχρονιά στον Πόντο – Έθιμα και παραδόσεις!

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς διάλεγαν ένα μεγάλο κούτσουρο για να καίγεται στο τζάκι. Πίστευαν ότι η φωτιά διώχνει τα δαιμόνια που έρχονταν από την καπνοδόχο. Το κούτσουρο αυτό το λέγανε «καλαντοκούρ». Το ίδιο βράδυ ο αρχηγός της οικογένειας έκοβε τη βασιλόπιτα, που το φλουρί της ήταν μια δεκάρα. Έπειτα ο ίδιος ανακάτευε φουντούκια με νομίσματα και τα πετούσε ψηλά τρεις φορές λέγοντας ευχές για τη νέα χρονιά. Ξημέρωμα Πρωτοχρονιάς πηγαίνανε οι χωριανοί στη βρύση του χωριού. Αφήνανε εκεί τσουρέκια, γλυκίσματα, φρούτα και έπαιρναν νερό (το θεωρούσαν αγιασμένο) για να ραντίσουν το σπίτι. Μετά έσπαζαν στην πόρτα του σπιτιού ένα ρόδι για το γούρι.

Σε άλλα μέρη κάθε οικογένεια έπαιρνε από ένα κυδώνι και το έκοβε σε τόσα κομμάτια όσα άτομα ήταν στην οικογένεια. Μετά έβαζαν μια δραχμή μέσα σ’ ένα κομμάτι, το ανακάτευαν μέσα σε μια πετσέτα και διάλεγε ο καθένας από ένα. Σε όποιον τύχαινε η δραχμή αυτός μετά έπρεπε να σηκωθεί τα χαράματα, να πάρει μια κανάτα και να πάει κάτω στην πλατεία να τη γεμίσει με νερό. Από αυτό το νερό θα έβαζε λίγο στα ζώα, θα κρατούσε λίγο να πλυθούν και λίγο για να πιουν.

Στην Τραπεζούντα τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα κρατώντας πολύχρωµα φανάρια, τα συµβολικά χαρτοκάραβα και έψελναν «Αρχήµηνιά, κι αρχή χρονιά, κι αρχή καλός µας χρόνος».

Σε άλλα µέρη την Παραµονή της Πρωτοχρονιάς ο αρχηγός της οικογένειας, άντρας ή γυναίκα «εκαλαντίαζεν τ’ οσπίτ’»  σκορπίζοντας δηλαδή διάφορους καρπούς µέσα στο σπίτι και λέγοντας: «Άµον το ρούζ’νε αούτα τα καλά,  αετσ’ πα να ρούζ’νε απές΄ σ΄οσπίτ΄ ν΄εµουν τ΄ευλοϊας και τα καλοσύνας».

πηγή e-pontos.gr

 

Έθιμα Πρωτοχρονιάς!

Άρθρο της  Αναστασίας Χατζοπούλου

Η Πρωτοχρονιά ως πρώτη μέρα του έτους συνδέεται με πολλά έθιμα. Τα περισσότερα από αυτά ξεκινούν από την αρχαιότατη αντίληψη ότι καθετί που γίνεται στην αρχή μιας νέας χρονιάς έχει την επανάληψη και την επίδρασή του στο χρόνο που αρχίζει. Το “μαγικό” πνεύμα της πρώτης μέρας του χρόνου εκφράζει παραστατικότατα το λεγόμενο “ποδαρικό”, τη συνήθεια δηλαδή να παρατηρούμε ποιος και με ποιο τρόπο θα μπει πρώτος στο σπίτι για να του δώσουμε να σπάσει ένα ρόδι. Πρόκειται για μια οικεία συνήθεια που αγαπούσαν ακόμη και οι Βυζαντινοί, όπως αποκαλύπτει ο Νύσσης Γρηγόριος τον 4ο αιώνα μ.Χ. Οι αρχαίοι Έλληνες πριν κατοικήσουν σε ένα νέο σπίτι έσπαγαν στο κατώφλι του ένα ρόδι.

Το ρόδι, εδώ και χιλιάδες χρόνια θεωρείται, από διάφορους λαούς και πολιτισμούς το σύμβολο της γονιμότητας, της αφθονίας και της καλοτυχίας, παρόλο που κάποιες φορές σχετιζόταν με το θάνατο. Συμβόλιζε την αιωνιότητα και ήταν το φρούτο που έδενε την Περσεφόνη με τον Κάτω Κόσμο και δεν την άφηνε να ανέβει στη Γη. Ήταν επίσης και το έμβλημα των αρχαίων Ελευσίνιων Μυστηρίων. Οι Ιεροφάντες, οι ιερείς της θεάς Δήμητρας στην Ελευσίνα, κατά τη διάρκεια των Μυστηρίων ήταν στεφανωμένοι με κλαδιά ροδιάς. Το ίδιο το ρόδι απαγορευόταν ως τροφή στους μύστες επειδή ως σύμβολο γονιμότητας έφερνε την ιδιότητα να κατεβαίνουν οι Ψυχές στη Σάρκα και να προκαλούν πάθη. Στα Θεσμοφόρια, οι Αθηναίες έτρωγαν ρόδια με την ευλογία της θεάς Δήμητρας για να αποκτήσουν γονιμότητα και ευημερία.  Στην αρχαία Αίγυπτο το χρησιμοποιούσαν ως ταφικό κτέρισμα, ενώ αποτελούσε και διακοσμητικό μοτίβο στο Ναό του Σολομώντα, όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη.

Το πρώτο ρόδι εμφανίσθηκε στην αρχαία Περσία, ενώ στην Ελλάδα ήρθε μέσω της αρχαίας Αιγύπτου, και εννοιολογικά σημαίνει αυτό που ραίει και φέρνει δύναμη. Υπήρξε σύμβολο της γονιμότητας της ζωής και της ευκαρπίας, γι’ αυτό και το αφιέρωσαν στη θεά Ήρα που ήταν η προστάτιδα του γάμου, ενώ η ίδια κρατούσε στο ένα χέρι το σκήπτρο της και στο άλλο ένα ρόδι. Αλλά και η θεά του έρωτα, η Αφροδίτη, συνήθιζε να προσφέρει στους αγαπημένους της ρόδια ως δώρα της αγάπης της, ενώ λέγεται πως ήταν αυτή που φύτεψε την πρώτη ροδιά στην Κύπρο.

Στο Βουδισμό θεωρείται ένα από τα τρία πιο ευλογημένα φρούτα και είναι από τα πρώτα δέντρα που καλλιεργήθηκαν. Στην Πελοπόννησο, αυτός που θα σπάσει το ρόδι απαγγέλει την ευχή: “Με υγεία, ευτυχία και χαρά το Νέο Έτος κι όσες ρόγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά!” και λαμβάνει το ανάλογο φιλοδώρημα, το οποίο στη Σάμο λέγεται “μπουλιστρίνα”. Αν το ρόδι σπάσει καλά και εκτιναχτούν οι σπόροι του μακριά, είναι σημάδι αφθονίας και καλοτυχίας για την οικογένεια και λένε: “Έσπασε το ρόδι!” Τα παιδιά παρατηρούν τις ρώγες× αν είναι τραγανές και κατακόκκινες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που θα έρθουν. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως η δύναμη του ροδιού κρυβόταν στους πολυάριθμους κόκκους του (αφθονία και γονιμότητα) αλλά και στο πορφυρό του χρώμα (καλή τύχη). Κάποιοι παίρνουν το ρόδι στη Θεία Λειτουργία για να ευλογηθεί. Το ρόδι αυτό φυλάσσεται στα εικονίσματα του σπιτιού μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου, την ημέρα του Σταυρού. Σε κάποια περιοχή λένε: “Όσο βαρύ είναι το ρόδι, τόσο βαρύ να είναι το πορτοφόλι μας, όσο γεμάτο καρπούς είναι το ρόδι, να είναι γεμάτο το σπίτι μας με καλά και όσο κόκκινο είναι το ρόδι, τόσο κόκκινη να είναι και η καρδιά μας!»

Τη δύναμη του ποδαρικού ενισχύει και ο ραντισμός του σπιτιού με “το αμίλητο νερό”. Σε κάποιες περιοχές, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση “για να κλέψουν το άκραντο νερό”. Το λένε άκραντο επειδή δε βγάζουν λέξη σε όλη τη διαδρομή.  Πρόκειται για ένα έθιμο που συναντάται κυρίως στην ηπειρωτική Ελλάδα. Νεαρές, κυρίως κοπέλες, παίρνουν μια στάμνα και πηγαίνουν στην βρύση του χωριού να τη γεμίσουν. Όταν φτάνουν εκεί, την “ταΐζουν” με διάφορες λιχουδιές, όπως βούτυρο, μέλι, καρύδια, ψωμί, τυρί, όσπρια ή κλαδί ελιάς, με τα οποία την αλοίφουν και λένε την ευχή: “Όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή μας”. Θεωρούσαν μάλιστα πως όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο. Στη συνέχεια ρίχνουν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, “κλέβουν νερό” και γυρίζουν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες μέχρι να πιούνε όλοι από το άκραντο νερό. Με το ίδιο νερό ραντίζουν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια.

Κατά τις λαϊκές δοξασίες, υπάρχουν διάφορα άλλα έθιμα της Πρωτοχρονιάς, από τα οποία πηγάζει η μαγική δύναμη. Ένα από αυτά είναι η πίστη στη δύναμη των αειθαλών φυτών, από τα οποία το πιο γνωστό για τις μαγικές του ιδιότητες είναι η Σκίλλα η παράλια (Scilla Maritima), με την κοινή ονομασία “αγριοκρέμμυδο” ή “αγιοβασιλίτσα” ή “μποτσίκι” και είναι ένα αυτοφυές βολβοφόρο φυτό με την εντυπωσιακή ικανότητα να ζει ακόμη και ξεκομμένο από τη γη. Ακόμα και να το ξεριζώσεις, δεν παύει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη. Ο λαός πιστεύει ότι αυτή η μεγάλη ζωτική του δύναμη μπορεί να μεταδωθεί σε έμψυχα και άψυχα, γι’ αυτό την πρωτοχρονιά κρεμούν σκυλοκρέμμυδο στα σπίτια τους. Το φυτό αυτό αποτελεί ένα από τα πανάρχαια αποτρόπαια κάθε κακού της οικίας και άλλων κτισμάτων, αλλά και σύμβολο αναγέννησης, υγείας και καλοτυχίας, έθιμο που που αναφέρεται ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ. Στις μέρες μας, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας Ανήμερα, ο πατέρας ή η μητέρα της οικογένειας παίρνουν την κρεμμύδα και την κτυπούν ελαφρά στα κεφάλια των μελών της οικογένειας, ώστε να ξυπνήσουν και να πάνε στη Θεία Λειτουργία του αγίου Βασιλείου. Στη συνέχεια κρεμιέται σε κάποιο σημείο του σπιτιού, για να φέρνει τύχη και υγεία. Το έθιμο αυτό τηρείται ακόμη στην Κρήτη.

 

Σύμβολο της Πρωτοχρονιάς και του νέου έτους είναι η βασιλόπιτα. Το έθιμο συνδέεται με ανάλογες αρχαίες συνήθειες που λατρεύονταν στην Ελλάδα, όπως τα Κρόνια (εορτή του θεού Κρόνου), και τα Σατουρνάλια γιορτές της Ρώμης, όπου έφτιαχναν γλυκά και πίτες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι, ήταν ο τυχερός της παρέας. Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το ίδιο έθιμο με τη Βασιλόπιτα. Σύμφωνα με αυτήν, όταν ο άγιος Βασίλειος ήταν Επίσκοπος της Καισάρειας, ο έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε στην πόλη με σκληρές διαθέσεις για να εισπράξει φόρους. Οι κάτοικοι φοβισμένοι, απευθύνθηκαν στον άγιο Βασίλειο, ο οποίος τους υπέδειξε να συγκεντρώσουν τα πιο πολύτιμα αντικείμενα που είχαν, προκειμένου να καλοπιάσουν τον έπαρχο. Τελικά αυτός έφυγε δίχως να πάρει κάτι. Επειδή ήταν πρακτικά αδύνατο να ξαναπάρει ο καθένας τα αντικείμενά του, ο άγιος Βασίλειος ζήτησε να κατασκευάσουν μικρές πίτες, που σε καθεμιά θα έβαζαν και ένα αντικείμενο αξίας. Η διανομή έγινε και σαν από θαύμα, έτυχε στον καθένα αυτό που είχε προσφέρει.

Στη Στερεά Ελλάδα το βασιλόψωμο κόβεται Ανήμερα, στο οποίο, εκτός από αλεύρι βάζουν μέσα ρεβύθι αλεσμένο, βασιλικό και νερό και πάνω του δημιουργούν διάφορα σχήματα και παραστάσεις που σχετίζονται με την παραγωγή, την υγεία, ή την οικογένεια.

Στα Τρίκαλα κάνουν ένα ζυμάρι στο οποίο τοποθετούν εκτός από νόμισμα, ένα κομμάτι κλήμα, άχυρο ή χορταράκι, μία μικρή πέτρα κι ένα σπόρο καλαμποκιού. Σε όποιον πέσει το κλήμα θα έχει πολλά σταφύλια, σε όποιον πέσει η μικρή πέτρα θα είναι δυνατός στην υγεία του, ενώ αυτός που θα πετύχει το άχυρο ή το χόρτο θα αποκτήσει πολλά ζώα, αυτός που θα πετύχει το νόμισμα θα γίνει πλούσιος κι αυτός που θα πετύχει τα καλαμπόκι, θα κερδίσει τη σοδειά του νέου έτους. Στην Ανατολική Θράκη, τη Βασιλόπιτα την έκαναν φυλλωτή. Έβαζαν γέμιση πλιγούρι και ανάμεσα στα φύλλα το νόμισμα, με το οποίο πρώτα τη σταύρωνε τρεις φορές και ύστερα το έχωνε στο ζυμάρι. Ακόμη έβαζε πελεκούδι από την πόρτα ή ένα κλαρί για το σπίτι, ένα κουκί σιτάρι για τα χωράφια, σταφίδα για το αμπέλι, κομματάκια τυρί για τα πρόβατα και άχυρο για τα γελάδια.

 

Στη Θάσο διατηρούν ένα πολύ παλιό έθιμο: Όλα τα μέλη κάθονται γύρω από το αναμμένο τζάκι και τραβούν την ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας στο νου τους μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου η ευχή θα πραγματοποιηθεί. Eπίσης, εισέρχονται στην οικία τους με μία μεγάλη πέτρα, την οποία τοποθετούν κάπου μέσα στο σπίτι, για να ριζώσει ο καινούριος χρόνος και για να είναι στιβαρές οι σοδειές και οι άνθρωποι.

Στα Επτάνησα υπάρχει το έθιμο της κολόνιας: την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, γεμάτοι χαρά και προσδοκία για τον ερχομό του νέου έτους, οι κάτοικοι βγαίνουν στους δρόμους κρατώντας στα χέρια τους μπουκάλια με κολόνιες και ραίνουν ο ένας τον άλλον ψέλνοντας: “Ήρθαμε με ρόδα και ανθούς, να σας ειπούμε χρόνους πολλούς!”, ενώ το πρωί, η μπάντα του Δήμου πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι και τραγουδά επτανησιακές καντάδες και κάλαντα για το νέο έτος.

 

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία

 -Φίλιππος Βρεττάκος, Οι Δώδεδεκα μήνες του έτους και αι κυριότεραι εορταί των.

–Τιμόθεος Κιλίφης, Ήθη, έθιμα και άλλα…

-Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος, Οι 12 Μήνες-Τα Λαογραφικά.

-Δημήτριος Λουκάτος, Χριστουγεννιάτικα και των Γιορτών.

-Μιχάλης Μερακλής, Ελληνική Λαογραφία. Ήθη κι έθιμα.

-Αγγελική Μαστρομιχαλάκη, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα.

-Γεώργιος Σιέττος, Αρχαίες επιβιώσεις στο Χριστιανισμό.

-Μιχάλης Τσώλης, Γιορτές της Ρωμιοσύνης.

Εν αναμονή μιας απρόσμενης χρονιάς!

 

Άρθρο Ξένιας Τούρκη

Τι γεύση μας αφήνει το 2016 τώρα που τελειώνει; Κοιτάζοντας πίσω τους 12 μήνες οι περισσότεροι εστιάζουμε στα οδυνηρά και δύσκολα γεγονότα που ζήσαμε. Και είναι αλήθεια πως το 2016 μας άφησε ουκ ολίγες συγκινήσεις. Η προσφυγική κρίση, οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή, το Brexit, τα πολλά τρομοκρατικά χτυπήματα, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ήταν γεγονότα ξεχωριστής σημασίας.

Όμως, δραματικές και δύσκολες χρονιές έχουν υπάρξει πολλές. Πώς να ένιωθαν οι άνθρωποι στο οικονομικό κραχ του 1923; Πώς να ήταν άραγε το 1945 όταν ένας παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε με τη ρήξη δύο ατομικών βομβών; Κυριαρχούσε ο τρόμος το 1962 με την κρίση στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα; Φοβήθηκαν όταν ξέσπασε ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας ότι μπορεί να έχει επιπτώσεις σε όλη την Ευρώπη; Κοιτώντας από απόσταση πολλά γεγονότα μοιάζουν να χάνουν τη δραματικότητά τους. Όμως όταν συνέβαιναν ο κόσμος φοβόταν, ανησυχούσε και έτρεμε για τις συνέπειες.

Παρόλα αυτά αν είναι ένα μάθημα που πήραμε από τη χρονιά που φεύγει είναι πως τα πάντα μπορούν να συμβούν. Η εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έγιναν μέσα σε μια νύχτα. Είναι σημάδια ότι ο κόσμος αλλάζει. Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 άφησε εκατομμύρια πολίτες σε πολύ ευάλωτη θέση. Σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, όπως η προσφυγική κρίση, δημιουργήθηκε η τέλεια καταιγίδα.

Αποτέλεσμα, στις περισσότερες χώρες μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στους πολίτες. Πότε άλλοτε οι κοινωνίες δεν ήταν τόσο διχαστικές και οι πολίτες τόσο έτοιμοι να πάρουν θέση εναντίον κάποιων άλλων. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν κουρασμένοι από τον κόσμο που έχουμε σήμερα, ζητώντας με αγωνία έναν καινούργιο. Ο παλιός ο κόσμος δείχνει όμως να έχει αντοχές. Δεν πρόκειται να παραδώσει τα όπλα τόσο εύκολα. Επιπλέον, ακόμη και να προκύψει κάτι καινούργιο, κανένας δεν μας εγγυάται πως θα είναι καλύτερο από αυτό που έχουμε.

Το 2017 δεν θα είναι λιγότερο ενδιαφέρον από το 2016. Μόνο το ότι στις εκλογές στη Γαλλία μπορεί να εκλεγεί η Μαρίν Λεπέν και στην Ολλανδία ο Γκέερτ Βίλντερς είναι αρκετό για να τρομοκρατήσει πολλούς. Ας το πάρουμε απόφαση ότι ζούμε σε έναν κόσμο ρευστό. Και ας μάθουμε να μην πέφτουμε από τα σύννεφα σε κάθε απρόσμενο γεγονός που θα συμβαίνει το 2017.

πηγή philenews.com

Σαν να μην πέρασε μια κρίση…

 

Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη

Την ώρα λοιπόν που ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος ορκιζόταν εγγράφως «διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του μνημονίου», στην Αθήνα η κυβέρνηση άλλα νταούλια χτυπάει. Τα γνωστά νταούλια, τα παλαιοκομματικά, αυτά που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και δεν μπορούμε, οκτώ χρόνια τώρα, να σηκώσουμε κεφάλι.

Ετσι διαβάζουμε ότι «παράθυρο για μονιμοποίηση χιλιάδων συμβασιούχων των δήμων και παροχή μισθολογικών αυξήσεων με απλές δικαστικές αποφάσεις ανοίγει τροπολογία που περιελήφθη στο νομοσχέδιο για τον χωροταξικό σχεδιασμό και ψηφίστηκε πριν κλείσει η Βουλή για τις γιορτές…» («Καθημερινή» 28.12.2016).

Από την άλλη μεριά, κυβερνητικοί βουλευτές πιέζουν την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να ακυρώσει «το σχέδιο “Αθηνά” που καταρτίστηκε επί υπουργίας Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου το 2012, και σύμφωνα με το οποίο 19 τμήματα σε διάφορα ΤΕΙ της χώρας πρόκειται να ολοκληρώσουν το 2017 τη λειτουργία τους, αφού αποφοιτήσουν οι φοιτητές τους» («Καθημερινή» 28.12.2016). Χουβαρντάδες (με τα λεφτά των άλλων) οι πρόεδροι των ΤΕΙ ζητούν «να μη ληφθεί οριστική απόφαση εάν δεν γίνει διεξοδικός διάλογος με κάθε ΤΕΙ ξεχωριστά». Να σημειωθεί ότι η απόφαση ελήφθη το 2012 και οι πρόεδροι των ΤΕΙ ακολουθούν τη γνωστή παλαιοκομματική πρακτική pretend and extend: Προσποιήσου ότι υπάρχουν αντικείμενα σπουδών και επέκτεινε τον χρόνο λειτουργίας ακαδημαϊκών κουφαριών. Η τελική απόφαση του υπουργού Παιδείας αναμένεται και αν η λειτουργία αυτών των τμημάτων συνεχιστεί, ας περιμένουμε σύντομα εκλογές.

Κι ενώ λοιπόν τα παλικάρια της ΠΟΕ-ΟΤΑ κάνουν στάση εργασίας για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων στους δήμους, το μοναδικό κράτος πρόνοιας που έχουμε γι’ αυτούς που βρίσκονται σε πραγματική ανάγκη κινδυνεύει να καταρρεύσει. «Στον αέρα κινδυνεύουν να βρεθούν 256 κοινωνικές δομές αντιμετώπισης της φτώχειας που λειτουργούν στους δήμους εξυπηρετώντας 118.000 ωφελουμένους, στις οποίες εργάζονται 1.112 άτομα, σε μεγάλο βαθμό νέοι επιστήμονες. Πρόκειται για κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια, γραφεία διαμεσολάβησης, τράπεζες χρόνου, ανοικτά κέντρα ημερήσιας υποδοχής αστέγων, των οποίων η χρηματοδότηση λήγει στα τέλη του έτους» («Καθημερινή» 28.12.2016). Για να σωθούν χρειάζονται τα λεφτά των «κακών Ευρωπαίων», να ενταχθούν δηλαδή στο ΕΣΠΑ 2014-2020, κάτι που η κυβέρνηση δεν κατόρθωσε ακόμη να κάνει!

Οι ηγεσίες αυτής της κοινωνίας –με πρώτη βεβαίως την κυβέρνηση– μοιάζουν σαν να έχουν ξεχάσει πως η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίση και ακόμη παράγει ελλείμματα. Ολοι ζητούν να προστατεύσουν την προηγούμενη κατάσταση, αυτή που ορθώς καταγγέλλουν ότι οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Ολοι τρέχουν να ικανοποιήσουν την εκλογική τους πελατεία. Συνεργάζονται με την κυβέρνηση στο τελευταίο μπαχτσίσι για κάποιους νησιώτες, την αναστολή δηλαδή εξίσωσης του ΦΠΑ. Και σιγά δηλαδή τη χάρη που τους κάνουν· για ένα χρόνο είναι το μέτρο, πανάθεμά τους…

Οσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο τα φαινόμενα μαυρογιαλουρισμού θα εντείνονται. Ας ελπίσουμε ότι η αντιπολίτευση θα σταθεί σε κάποιο ύψος και θα σταματήσει να παρασύρεται από τα επικοινωνιακά παιγνιδάκια της κυβέρνησης. Καλό θα της κάνει…

 

πηγή Καθημερινή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ κ. ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΗΦΑΙΣΤΟΣ ΒΙΕΝΝΗΣ

 

Von Georg Gstrein und Alexis Pittidis

1. Ας ξεκινήσουμε από το μικρό που οραματίστηκε αυτό το ίδρυμα, τον αλησμόνητο γιό σας?

Ο Ανδρέας μου γεννήθηκε στις 21 Απριλίου 1985. Από μικρός ήταν ένα παιδάκι με ιδιαίτερες ευαισθησίες και με τις «μικρές» του δυνάμεις πρόσφερε αγάπη και χαμόγελα σε όλους όσοι ήταν δίπλα του! Ο Ανδρέας αρρώστησε το 1994 και από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή αντιμετώπισε την ασθένειά του με θάρρος και αξιοπρέπεια, συνεχίζοντας να προσφέρει δύναμη και χαμόγελο στους γύρω του.

Το Νοέμβριο του 1995 ο Ανδρέας αποτύπωσε το όραμά του στο προσωπικό του ημερολόγιο. Επιθυμία του να ιδρυθεί ένας σύλλογος για να έχουν όλα τα παιδιά ένα ΧΑΜΟΓΕΛΟ!

Ωστόσο ο Ανδρέας δεν στάθηκε μόνο εκεί αλλά μοιράστηκε την επιθυμία του δημόσια, στην εκπομπή «Κόκκινη Κάρτα» του Γιώργου Παπαδάκη στον ΑΝΤΕΝΝΑ. Από την πρώτη στιγμή όλοι οι συντελεστές της εκπομπής «αγκάλιασαν» τον Ανδρέα και έκαναν ό,τι ήταν εφικτό για να ακουστεί η φωνή του! Κι όταν έφτασε η στιγμή που η φωνή του δεν έβγαινε, με μια χαρακτηριστική κίνηση ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο, ζητώντας όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν το δικαίωμα να χαμογελούν ευτυχισμένα.

Η απήχηση που είχε η εκπομπή ήταν πραγματικά ανέλπιστη! Στην Ελλάδα, στην Κύπρο, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο οι Έλληνες συγκλονίστηκαν και από την πρώτη στιγμή έσπευσαν με κάθε τρόπο να στηρίξουν το όραμα του Ανδρέα. Του Ανδρέα «όλων μας», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γιώργος Παπαδάκης στην εκπομπή.

Σε λιγότερο από ένα μήνα, ο Ανδρέας έφυγε από τη ζωή … αφήνοντας όμως πίσω του: «Το Χαμόγελο του Παιδιού»! Το ημερολόγιό του είναι η κληρονομιά μας. Και το χαμόγελο που ζωγράφισε στο δικό του πρόσωπο, έγινε το χαμόγελο και η ελπίδα για τα εκατοντάδες παιδιά που κινδυνεύουν στην Ελλάδα.

 

2. Είστε ένας μύθος: ο πατέρας που έχασε το παιδί του και έδωσε την ζωή σε τόσα άλλα. Πως αρχίσατε αυτή την προσπάθεια που κατέληξε στο «Χαμόγελο του Παιδιού». Ξέρω τα έχετε πεί πολλές φορές αλλά για τους αναγνώστες μας της διασποράς είναι κάτι καινούργιο παρόλο που είναι τόσο γνωστό?

 Δεν είμαι μύθος και δεν θα ήθελα να με αντιμετωπίζουν έτσι. Είμαι απλά ένας μπαμπάς, που ακολουθώ την επιθυμία και την εντολή που μου έδωσε ο γιος μου. Από την πρώτη στιγμή για εμένα ήταν μονόδρομος αυτό και παραμένει 21 χρόνια μετά ο στόχος και ο σκοπός της ζωής μου, να ακολουθώ την εντολή του Ανδρέα και να τον κάνω περήφανο. Η πορεία ήταν δύσκολη και βρέθηκα σε έναν χώρο άγνωστο για εμένα μέχρι τότε. Ήμουν αναγνωρισμένος και επιτυχημένος επιχειρηματίας στον κλάδο της Πληροφορικής, όμως μετά τον Ανδρέα όλα άλλαξαν. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμουν τη ζωή, οι προτεραιότητες στη ζωή μου άλλαξαν τελείως. Εγκατέλειψα ό,τι έκανα μέχρι τότε και αφοσιώθηκα πλήρως στην προσπάθεια υλοποίησης της επιθυμίας του Ανδρέα.

 

3. Ποιοι σας βοήθησαν σε αυτή την προσπάθεια?

 Από την αρχή βρέθηκαν δίπλα μου άνθρωποι που μοιράστηκαν τον ίδιο σκοπό. Άνθρωποι που συγκινήθηκαν από το μήνυμα του Ανδρέα και το υιοθέτησαν στο ακέραιο. Αρχικά ήταν πολύ δύσκολα, διότι μαζί με αυτούς που πίστεψαν στην προσπάθεια, υπήρξαν και πολλοί άλλοι που με αντιμετώπισαν με δυσπιστία και σκεπτικισμό. Παρόλα αυτά τα καταφέραμε πολλοί μαζί και σήμερα 21 χρόνια μετά «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι αυτό που όλοι γνωρίζουν, στηρίζουν και εμπιστεύονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

 

4. Πως ολοκληρώθηκε το πρώτο σπίτι και πόσα παιδιά φιλοξένησε?

 Το πρώτο Σπίτι του «Χαμόγελου» άνοιξε το 1997 στα Πατήσια Αττικής. Εκεί ήρθαν τα πρώτα παιδιά, που σήμερα είναι πια μεγάλα, δυνατά και προχωρούν στη ζωή τους. Το συγκεκριμένο Σπίτι μετά το σεισμό του 1999 στην Αθήνα κρίθηκε ακατάλληλο και τα παιδιά μας μετακόμισαν σε ένα οίκημα που μας παραχώρησε ο Δήμος Περιστερίου.

 

5. Μιλήστε μας λίγο πόσο καιρό μπορεί το «Χαμόγελου του Παιδιού» να φιλοξενήσει  ένα παιδί?

Κοιτάξτε, είναι σημαντικό όταν μιλάμε για τα Σπίτια του «Χαμόγελου» να έχουμε υπόψη μας μία μεγάλη ελληνική οικογένεια. Τα παιδιά, θύματα κάθε μορφής Βίας, έρχονται στα Σπίτια μας κατόπιν εισαγγελικών εντολών. Από την πρώτη στιγμή που έρχονται στο «Χαμόγελο» βρίσκουν μία οικογένεια, που τα μεγαλώνει και τους παρέχει όλα όσα έχουν ανάγκη. Στα Σπίτια μας έχουμε επιτύχει να βρούμε την χρυσή τομή: Επαγγελματικότητα και εξειδίκευση σε συνδυασμό με την αγάπη, τη φροντίδα και την αγκαλιά μίας πραγματικής οικογένειας. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και ακόμα και μετά την ενηλικίωσή τους έχουν δίπλα τους το «Χαμόγελο». Σπουδάζουν, εργάζονται, δημιουργούν οικογένεια παραμένοντας όπως πάντα τα παιδιά μας που τα στηρίζουμε σε κάθε τους βήμα. Μάλιστα πριν λίγες μέρες είχαμε τη χαρά να δούμε ένα από τα παιδιά μας να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να ορκίζεται ως νεαρός Εύελπις. Αυτές οι στιγμές χαράς και συγκίνησης μετατρέπονται σε δύναμη και κουράγιο για όλους όσοι βρίσκονται καθημερινά δίπλα στα παιδιά που μεγαλώνουν στα Σπίτια του οργανισμού. Μεγαλώνουμε τα παιδιά και  δίνουμε άξιους πολίτες στη κοινωνία και αυτό μας δίνει την μεγαλύτερη ικανοποίηση.

 

6. Η προσπάθεια σας αγκαλιάστηκε από τον κόσμο. Πόσα σπίτια λειτουργούν και σε ποιες πόλεις?

 Σήμερα «Το Χαμόγελο του Παιδιού» λειτουργεί 10 Σπίτια πανελλαδικά. Πέντε στην Αττική (Μαρούσι, Μελίσσια, Καρέας, Περιστέρι και Μοσχάτο) και τα υπόλοιπα πέντε στην περιφέρεια (Κέρκυρα, Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, Κόρινθος, Αίγιο, Κυλλήνη).

Παράλληλα «Το Χαμόγελο του παιδιού» υλοποιεί τη Δράση «Σπίτια Ημερήσιας Φροντίδας» με σκοπό την φροντίδα παιδιών, οι οικογένειες των οποίων οι οικογένειες, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην λειτουργικότητα τους . Οι δυσκολίες αυτές μπορεί να οφείλονται είτε σε κοινωνικά, οικονομικά προβλήματα είτε σε σοβαρά προβλήματα υγείας των γονέων με συνέπεια να αδυνατούν να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες των παιδιών τους.

Βασικό μέλημα είναι η υποστήριξη των παιδιών και κατ΄ επέκταση η ενίσχυση της οικογένειας τους, προκειμένου να καταστεί λειτουργική και δυνατή να ανταποκριθεί στην ομαλή & υγιή ανάπτυξη του παιδιού.

Σήμερα «Το Χαμόγελο του Παιδιού» λειτουργεί πανελλαδικά 3 Σπίτια Ημερήσιας Φροντίδας σε:

• Βροχίτσα Ν. Ηλείας
• Καλύβια Δήμου Αγρινίου, Ν. Αιτωλοακαρνανίας
• Μύτικα Ν. Ευβοίας

 

7. Πως γίνατε τόσο γνωστός στο εξωτερικό τόσο γρήγορα γιατί αν κατάλαβα καλό το «Χαμόγελο του Παιδιού» έχει 20 χρόνια ζωής.

 «Το Χαμόγελο του Παιδιού» από πολύ νωρίς επιδίωξε τη συμμετοχή του σε διεθνείς φορείς και την ανάπτυξη συνεργασιών. Από την πρώτη στιγμή θελήσαμε να μοιραστούμε εμπειρίες, καλές πρακτικές με φορείς του εξωτερικού. Παράλληλα το μήνυμα του Ανδρέα ήταν τόσο δυνατό που «έφτασε» στους Έλληνες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Με σταθερά και μεθοδικά βήματα «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έγινε γνωστό στο εξωτερικό, αναγνωρίστηκε το έργο του και σήμερα 21 χρόνια μετά την ίδρυσή μας έχουμε αναγνωριστεί διεθνώς και συγκαταλεγόμαστε στους φορείς που δίνουν την τεχνογνωσία και την εμπειρία τους σε όλο τον κόσμο.

  

8. Σε πόσες ξένες οργανώσεις μετάσχετε, με πόσες έχετε στενή συνεργασία?

 «Το Χαμόγελο του Παιδιού» με αποκλειστικό γνώμονα την παροχή βοήθειας σε παιδιά, στην Ελλάδα και διεθνώς, έχει ως θεμελιώδη αρχή τις διεθνείς συνεργασίες με Οργανώσεις, Κυβερνητικές ή μη-Κυβερνητικές, με παρεμφερείς στόχους και αξίες. Οι συνεργασίες και τα δίκτυά μας με ευρωπαϊκούς καθώς και διεθνείς Οργανισμούς έχουν απώτερο σκοπό την ανταλλαγή εμπειριών, καλών πρακτικών και πληροφοριών προς όφελος των παιδιών στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μέσα από την συμμετοχή του ως ιδρυτικό μέλος στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία για τα Εξαφανισμένα και Σεξουαλικά Κακοποιημένα Παιδιά (Missing Children Europe – MCE), «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έχει τη δυνατότητα να συνεργάζεται με άλλους Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς με στόχο την εξάλειψη της σεξουαλικής και ψυχολογικής εκμετάλλευσης των παιδιών αλλά και τον εντοπισμό παιδιών που έχουν εξαφανισθεί σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

Παράλληλα «Το Χαμόγελο του Παιδιού» ως ισότιμο και ενεργό μέλος του Δ.Σ. του Διεθνούς Κέντρου για τα Εξαφανισμένα και Θύματα Εκμετάλλευσης Παιδιά (International Centre for Missing and Exploited Children – ICMEC) και έχοντας αναγνωριστεί ως Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και Θύματα Εκμετάλλευσης Παιδιά, έχει το συντονισμό του Κέντρου Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Βασικός στόχος του Κέντρου είναι η ανταλλαγή εμπειριών καθώς και η εκπαίδευση και ανταλλαγή τεχνογνωσίας με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» επίσης συνεργάζεται στενά με το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και θύματα Εκμετάλλευσης Παιδιά των Η.Π.Α. (National Centre for Missing & Exploited Children – NCMEC), για την εξεύρεση λύσεων και την εφαρμογή προγραμμάτων παγκοσμίως με στόχο την εξάλειψη των φαινομένων εξαφάνισης και εκμετάλλευσης ανηλίκων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα διεθνούς δράσης, στα πλαίσια της συγκεκριμένης συνεργασίας, αποτελεί η προώθηση και επεξεργασία των στοιχείων των εξαφανισμένων παιδιών στη διεθνή ιστοσελίδα http://www.missingkids.com, της οποίας αποτελούμε μέλη.

Στο πεδίο της δράσης του Οργανισμού για τα Εξαφανισμένα Παιδιά, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» συμμετέχει στο Global Missing Children’s Network – GMCN μαζί με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς από ολόκληρο τον κόσμο.

Επιπλέον, βαρύνουσας σημασίας είναι η εκπροσώπηση του οργανισμού μας και στον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών καθώς είμαστε συνεργαζόμενος φορέας στο Τμήμα Δημόσιας Πληροφόρησης του Ο.Η.Ε (DPI) ενώ αποτελούμε ΜΚΟ με ειδικό συμβουλευτικό καθεστώς στο Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών (ΕCOSOC).

Εξαιρετικά σημαντική είναι και η συνεργασία που έχουμε αναπτύξει με το Συμβούλιο της Ευρώπης και ειδικότερα το όργανο των Διεθνών μη-κυβερνητικών Οργανισμών (INGO Conference) σε μια σειρά ζητημάτων παιδικής προστασίας, συμπεριλαμβανομένης της πρόσφατης μεταναστευτικής κρίσης.

Τέλος, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι μέλος του Διεθνούς Δικτύου Τηλεφωνικών Γραμμών Υποστήριξης (CHI), που απαριθμεί 183 μέλη Γραμμές Βοήθειας για παιδιά από 142 χώρες του κόσμου, ενώ συντονίζει το Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά του Σχολικού Εκφοβισμού (ΕΑΝ), που ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία το 2014 και προωθεί τη συνεργασία σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση και πρόληψη του σοβαρού ζητήματος του bullying στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

 

9. Μιλήστε μας για AmberAlert ! Εσείς το φέρατε στην Ελλάδα Πως?

Το Amber Alert αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των αποτελεσμάτων που έχουν οι διεθνείς μας συνεργασίες.

Στην Ελλάδα «Το Χαμόγελο του Παιδιού» δραστηριοποιείτο στον τομέα της πρόληψης και αντιμετώπισης περιστατικών εξαφάνισης παιδιών. Η συνεργασία μας με το National Center For Missing and Exploited Children στις Η.Π.Α. αποτέλεσε την αφορμή να προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε το Amber Alert στην Ελλάδα. «Πήραμε» τη βασική ιδέα και με βάσει τα ελληνικά δεδομένα, προχωρήσαμε στις ανάλογες τροποποιήσεις, διασφαλίσαμε τις θεσμικές συνεργασίες και τελικά υλοποιήσαμε το πρόγραμμα. Μάλιστα, το Amber Alert Hellas αποτέλεσε και αποτελεί πρότυπο για την Ευρώπη και όχι μόνο. Ξεκινήσαμε το 2007 και σήμερα 9 χρόνια μετά το Amber Alert Hellas λειτουργεί με επιτυχία και τη συμμετοχή και συνεργασία 61 φορέων (κρατικών, ιδιωτικών, εθελοντικών) μεταξύ αυτών και το Facebook!

 

10. Τι προϋπολογισμό έχει ένα σπίτι το χρόνο περίπου και πόσο θα έπρεπε να στέλνει κάποιος δωρητής για να βοηθήσει στο έργο αυτό?

 Ο προϋπολογισμός κάθε Σπιτιού εξαρτάται από τον αριθμό των παιδιών που μεγαλώνουν σε αυτό και τις εξατομικευμένες ανάγκες τους. Ενδεικτικά ένα Σπίτι στο οποίο μεγαλώνουν 25 παιδιά στελεχώνεται με 16 άτομα εξειδικευμένο προσωπικό ετησίως χρειάζεται 350.000€ – 380.000€.

Κάθε Σπίτι του Οργανισμού στελεχώνονται από:

• Κοινωνικό Λειτουργό
• Ψυχολόγο
• Παιδαγωγούς
• Εκπαιδευτικό
• Νοσηλευτή
• Μαγείρισσα
• Προσωπικό καθαριότητας
• Οδηγό

Η λειτουργία και η καθημερινότητα των Σπιτιών προσαρμόζεται και ανταποκρίνεται στις ανάγκες, τις ιδιαιτερότητες αλλά και την προσωπικότητα των παιδιών με σεβασμό στις επιθυμίες τους.

Οι άνθρωποι του Σπιτιού είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται κάθε λεπτό κοντά τους. Άνθρωποι που δε «στέκονται» στην ειδικότητά τους αλλά καταθέτουν την ψυχή τους προσφέροντας αγάπη, ζεστασιά, φροντίδα όλο το 24ώρο, κάθε μέρα και κάθε ώρα. Όλα γίνονται με απώτερο στόχο τα παιδιά να έχουν όλα όσα έχουν ανάγκη και δικαιούνται, να έχουν μέλλον μέσα στην κοινωνία και όχι έξω από αυτήν.

Αναφορικά με το ποσό δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο. Το κάθε ευρώ είναι για εμάς πολύτιμο αλλά και πέρα από την οικονομική ενίσχυση, η εθελοντική συμμετοχή ή η κάλυψη των αναγκών σε είδη είναι εξίσου σημαντική.

11. Τι κρατική μέριμνα έχετε? Αν όχι τότε δεν θα έπρεπε να βοηθήσουν και εκείνοι όπως βοηθούν οι ιδιώτες?

 Ουσιαστικά το ελληνικό κράτος διαχρονικά δεν έχει χρηματοδοτήσει «Το Χαμόγελο του Παιδιού» ή κάποια συγκεκριμένη δράση μας. Η κρατική επιχορήγηση ανέρχεται περίπου στο 1,5% ετησίως. Αυτό όμως που είναι βασικό και διαχρονικά επιδιώκουμε και παλεύουμε είναι η συνεργασία, η συνδρομή του κράτους στην υλοποίηση των δράσεων. Αποτελεί πάγιο αίτημά μας η πιστοποίηση των φορέων που δραστηριοποιούνται στον τομέα την παιδικής προστασίας και η αξιολόγησή τους. Είναι σημαντικό να αναδειχθούν οι φορείς που όντως παρέχουν έργο στην κοινωνία με διαφάνεια και να διαχωριστούν από όλους εκείνους που ευκαιριακά και με ίδια οφέλη δρουν.

 

12. Είναι βέβαιο ότι ο καρκίνος είναι μια τρέλα των κυττάρων που προκαλείται από κάτι συνήθως από stress. Αυτό πρέπει να καταπολεμήσετε. Έχετε προβλέψει πως?

 Το stress είναι δυστυχώς αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής όλων μας και της δικής μου. Η καθημερινότητα, οι αποφάσεις που πρέπει να λαμβάνω, η ευθύνη δεν μπορεί να μην με επηρεάσει. Όσο και να προσπαθήσεις να εκλογικεύσεις τα πράγματα, όσο και να προσπαθήσεις να παραμείνεις ψύχραιμος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μην σε επηρεάσει η καθημερινότητα του Χαμόγελου. Δεν μπορώ να μην εμπλέκομαι συναισθηματικά στην ιστορία και στις προσπάθειες που κάνουμε για κάθε παιδί, για κάθε οικογένεια. «Το Χαμόγελο του Παιδιού» δεν είναι μία επιχείρηση. Απαιτεί καθημερινά κατάθεση ψυχής από όλους μας και αυτό φυσικά έχει μεγάλες χαρές αλλά ταυτόχρονα μεγάλες λύπες και απογοητεύσεις.

Παρόλα αυτά έχω δίπλα μου ανθρώπους που σε προσωπικό επίπεδο με στηρίζουν. Έχω δίπλα μου την οικογένεια του «Χαμόγελου» όπως έχουμε όλοι που συμμετέχουμε σε αυτό είτε ως εργαζόμενοι, ως εθελοντές, ως υποστηρικτές!

 

13. Η ερώτησή μου είναι προσωπική αλλά αυτή η αρρώστια πρέπει να σας έκανε να σκεφτείτε και τη διαδοχή σας. Τι θα γίνει μετά? Το σκεφτήκατε?

 «Το Χαμόγελο του Παιδιού» για πολλούς είναι ταυτισμένο με εμένα. Στην πραγματικότητα όμως το Χαμόγελο είναι ένας καλά δομημένος Οργανισμός με εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό, που καθημερινά εργάζεται ακούραστα με ψυχή και μεράκι. Το αύριο δεν με ανησυχεί. Έχω εμπιστοσύνη σε όλους μας.

 

14. Είναι άμεση η βοήθεια που σας παρέχουν οι ιδιώτες και πως μπορούν να έρθουν σε επικοινωνία μαζί σας από το εξωτερικό?

 Φυσικά και είναι άμεση, σταθερή και πολύτιμη. Δεν θα είχε επιβιώσει διαφορετικά το Χαμόγελο. Χάρη στις δωρεές των ιδιωτών και των επιχειρήσεων συνεχίζουμε το έργο μας για τα παιδιά.

Από το εξωτερικό μπορεί κάποιος να στηρίξει οικονομικά τον Οργανισμό μέσω paypal και τραπεζικής κατάθεσης.

Φυσικά καλώ όλους να επισκεφθούν το site μας www.hamogelo.gr καταρχήν για να ενημερωθούν για τις δράσεις του Οργανισμού, καθώς και τους τρόπους συμμετοχής στο «Χαμόγελο».

 

Σας ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία.

Trauer um Künstler Makis Efthymios Warlamis

An Verabschiedung des verstorbenen österreichisch-griechischen
Allroundkünstlers am 9. Jänner in Schrems nehmen Bischof Küng,
Metropolit Arsenios und Landeshauptmann Pröll teil

St.Pölten, 29.12.2016 Efthymios Makis Warlamis, aus Griechenland
stammender, seit langem in Österreich lebender und wirkender
Allroundkünstler, ist am Dienstag im 75. Lebensjahr verstorben. Die
Wertschätzung für den vielseitigen Kunstschaffenden mit zahlreichen
internationalen Ausstellungen und Träger des Österreichischen
Ehrenkreuzes für Wissenschaft und Kunst kommt auch bei seiner
Verabschiedung am 9. Jänner um 14 Uhr in Schrems zum Ausdruck: An der
von Stadtpfarrer Herbert Schlosser geleiteten Trauerfeier nehmen u.a.
der St. Pöltner Diözesanbischof Klaus Küng, der griechisch-orthodoxe
Metropolit Arsenios und der niederösterreichische Landeshauptmann
Erwin Pröll teil.

Für ihn sei die Beziehung zu Christus nichts Theoretisches, sondern
eine Erfahrung, die ihn von Kindheit an präge, sagte Warlamis einmal
anlässlich einer Ausstellung. Zur Zeit des griechischen Bürgerkrieges
in den 1940er Jahren habe er mit seiner Mutter in einer Kirche
Zuflucht gefunden, die Christus-Ikone darin sei ihm Trost und Schutz
gewesen. Er habe es immer wieder «gewagt, christliche Themen wie
Golgotha, die Auferstehung und die Geburt Christi zu malen», so
Warlamis. Für ihn sei es «an der Zeit», dass sich die Kunst in Bezug
auf Glauben und Religion «zurückmeldet».

Der 1942 in Griechenland geborene Warlamis war Architekt, Maler,
Designer, Dichter, Schriftsteller, Pädagoge und Museumsgründer. Seit
50 Jahren lebte er in Österreich, war verheiratet mit der Künstlerin
Heide Warlamis und Vater der in den USA lebenden
Politikwissenschaftlerin Daphne Warlamis. Der Verstorbene pflegte
Kontakt mit zahlreichen international bekannten Persönlichkeiten wie
Mikis Theodorakis und Friedensreich Hundertwasser, aber auch mit Papst
Benedikt XVI. und dem ökumenischen Patriarchen Bartholomaios I.

«Für Warlamis war die Kunst ein Medium, das alle Bereiche des Lebens
durchdringt, gestaltet und erneuert», heißt es in einem am Donnerstag
veröffentlichte Nachruf. Er habe sich und seine Kunst eingesetzt für
Verständigung und Dialog zwischen den Kulturen und Generationen.
Warlamis lehrte an verschiedenen europäischen Universitäten,
initiierte und leitete 1995 die «World Ecological Academy of
Santorini» und leitete 1988 die Meisterklasse für experimentelle
Architektur an der Internationalen Salzburger Sommerakademie in
Zusammenarbeit mit Friedensreich Hundertwasser. Gemeinsam mit seiner
Frau gründete und leitete er 1992 das Internationale Zentrum für Kunst
und Design «I.DE.A.» sowie 2009 das Kunstmuseum Waldviertel in
Schrems.

Warlamis begann sein Werk im Umfeld der radikalen Wiener
Architektenavantgarde der 1970er Jahre mit Ausstellungen,
experimentellen Kunst- und Architekturprojekten, sowie
soziokulturellen und städtischen Forschungsprojekten, und entwickelte
sich im Laufe der Jahre immer mehr zu einem «Gesamtkunst-Künstler. Zu
seinen architektonischen Arbeiten zählen u.a. das Projekt für die
Musikhalle Hamburg, die Kirche der Frohen Botschaft in Waidhofen/Thaya
und das Kunstmuseum Waldviertel mit dem Skulpturenpark. Über sein
Planungskonzept für eine Krypta für den Apostel Paulus schrieb
Benedikt XVI. an Warlamis: «Ich finde es bewegend, dass Sie Ihre
Arbeit als Architekt als theologischen Auftrag auffassen… In meinen
Gedanken und Gebeten begleite ich Ihre Arbeit…»

Warlamis’ malerisches Oeuvre umfasst zahlreiche große Bilderzyklen wie
«Christus Heute». Seine Werke sind vertreten in internationalen
öffentlichen und privaten Sammlungen, u.a. in der Wiener Albertina,
Wien, dem Mumok Wien, im Deutschen Architekturmuseum Frankfurt und in
der Sammlung des Landes Niederösterreich.

 

KAP

«ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΡΧΗΣ»

 

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ

 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ – ΠΑΦΟΣ2017

«ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΡΧΗΣ»

Με μεγάλη επιτυχία στέφθηκε η χθεσινή εκδήλωση για τα εγκαίνια της πρώτης  Έκθεσης της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας «Μυθολογίες μιας Αρχής», μόλις λίγες μέρες πριν την επίσημη ανάληψη του τίτλου της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης.

Ο οργανισμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης – Πάφος2017, τιμώντας έμπρακτα τους μεγάλους δημιουργούς από τη λεγόμενη Δεύτερη Γενιά της Κύπρου, εγκαινίασε την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου, την έκθεση Μυθολογίες μιας Αρχής σε στην Γκαλερί Εν Πλώ.

Μέσα από την επιλογή έργων από οκτώ μεγάλους δημιουργούς της λεγόμενης Δεύτερης Γενιάς της Κύπρου αλλά και την αναδιαμόρφωσή του χώρου η επιμελήτρια Δρ.Εσπερία Ηλιάδου-Suppiej, δημιούργησε με τα έργων των συμμετεχόντων καλλιτεχνών, ένα δεύτερο σκηνογραφικό χώρο, του οποίου η δομή εμπνέεται από την στοά του Ιερού της Αφροδίτης στην Πάφο, δημιουργώντας έτσι μία ατμόσφαιρα μυσταγωγίας μεταξύ φωτός και σκότους.

Οι καλλιτέχνες, Στας Παράσχος, Κώστας Οικονόμου, Ανδρέας Χαραλαμπίδης, Γιώργος Κοτσώνης, Χρίστος Χρίστου και Χρίστος Φουκαράς, επηρέασαν και εμπλούτισαν όχι μόνο την εικαστική δημιουργία της Κύπρου αλλά κατάφεραν μέσα από την μακρά δημιουργική πορεία τους, να αφομοιώσουν  στοιχεία από τον τόπο  τους αλλά και επιρροές από τον έξω κόσμο αφήνοντας μια γερή παρακαταθήκη και κληρονομιά για τις κατοπινές γενιές.

Τα οκτώ μεγάλων διαστάσεων έργα, τοποθετήθηκαν σε μεγάλα τοιχία, περιβαλλόμενα από μεγάλους καθρέφτες. Όπως ανάφερε χαρακτηριστικά  η επιμελήτρια της έκθεσης, τα έργα και οι καθρέφτες έχουν στηθεί με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να δημιουργούν μια γέφυρα συνάντησης και συνομιλίας μεταξύ έργων και θεατών αλλά και καλλιτεχνών με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στόχος άλλωστε είναι  να αποκτήσει ο κάθε επισκέπτης το ρόλο  συμμετέχοντα σε μία βιωματική ιεροτελεστία εμπειρικής αναζήτησης και αναγνώρισης του πλούτου της καλλιτεχνικής δημιουργίας που γέννησε η Πάφεια γη, μέσα από τα ειδικά επιλεγμένα από την επιμελήτρια έργα.

Ο πρόεδρος του Οργανισμού Δρ. Χρίστος Πατσαλίδης, ευχαρίστησε τους Καλλιτέχνες που χάραξαν με τα έργα τους την Ιστορία της Τέχνης του νησιού, αναφέροντας πως μέσα από τη δική τους δράση αποτελούν τους πρωτεργάτες στην έννοια της Πολιτιστικής Παραγωγής. Όπως πρόσθεσε, η επιλογή της έκθεσης δεν είναι καθόλου τυχαία αφού αποτελεί όχι μόνο τον προάγγελο της μεγάλης γιορτής, που θα ακολουθήσει, αλλά ταυτόχρονα τη γέφυρα μεταξύ της Παραγωγής Πολιτισμού των σημαντικών αυτών καλλιτεχνών με αυτά που στοχεύει να αναδιαμορφώσει ο Οργανισμός παίρνοντας το χρίσμα του θεσμού που τοποθετεί την Πάφο και κατ επέκταση την Κύπρο στο Πολιτιστικό χάρτη της Ευρώπης.

Η αίθουσα «Εν Πλω», εγκαινιάστηκε επίσης ψες έχοντας ουσιαστικά αποκατασταθεί και επανενταχθεί στην Πολιτιστική ζωή της Πάφου, ως χώρος υποδοχής εκθέσεων και άλλων δράσεων της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης – Πάφος2017.

Η έκθεση θα είναι ανοικτή από  τις 28 Δεκεμβρίου 2016 μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου 2017 (10:00-13:00 και 16:00-19.00) με ελεύθερη είσοδο

Πληροφορίες: Γραφεία Οργανισμού Πάφος2017 2693 2017

Πρωτοπόρος και στη μετα-αλήθεια!

Άρθρο Πάσχου Μανδραβέλη

«Για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης, χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης», είχε γράψει πριν από μερικά χρόνια ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ κι έφερε διάφορα παραδείγματα για να υποστηρίξει τη θέση του: «Στη δεκαετία του 1820 (…) η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας. Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσους πολλούς Ευρωπαίους. (…) Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας. (…) Η ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην Ιστορία μέχρι τότε. (…) Τον χειμώνα του 1940-41 ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα. (…) Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της Ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου (…). Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90…». (Democracy’s Cradle, Rocking the World, New York Times, 29.7.2011).

Να συμπληρώσουμε λοιπόν σε αυτή την έξοχη ανάλυση, πως την εποχή που σε Ευρώπη και Αμερική δεν υποψιάζονταν καν την έννοια της «μετα-αλήθειας», στην Ελλάδα ήδη λιποθυμούσαν παιδάκια από την πείνα. Διαβάζαμε δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για «σκηνές κατοχής έχουν αρχίσει να εκτυλίσσονται στα σχολεία λαϊκών συνοικιών, όπου, σύμφωνα με καταγγελίες σωματείων και φορέων του 7ου Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων, σημειώνονται λιποθυμίες μικρών μαθητών από ασιτία!». Ακούγαμε σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ (αυτά με την υποβλητική μουσική) ότι «επτά παιδιά μέσα σε λίγες μόλις ημέρες έχουν πέσει θύματα της ασιτίας. Σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων προσπαθούν να βοηθήσουν. Το ίδιο κάνουν και μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί…».

Ποια παιδιά; Σε ποια σχολεία; Τι απέγιναν; Κανείς δεν έμαθε. Το θέμα ήταν η συγκινησιακή φόρτιση του πληθυσμού και αυτό επιτεύχθηκε. Γράφαμε τότε ότι «για την προπαγάνδα της συγκίνησης, οι Αριστεροί ταγοί του έθνους έχουν ως καλύτερο σύμμαχο τα πιο… Δεξιά Μέσα. Ειδικά η ελληνική τηλεόραση θέλει δράματα, κουβεντολόι γι’ αυτά, οιμωγές και κατάρες. Γίνεται πολλαπλασιαστής κάθε δοξασίας που κυκλοφορεί στη χώρα κι έτσι, λέγε λέγε, έγινε δόγμα ότι κάπου στην Ελλάδα υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα. Προσοχή! Δεν επιχειρηματολογούν ότι δεν σιτίζονται καταλλήλως –που είναι μια τραγική αλλά πραγματική συνέπεια της κρίσης– αλλά ότι κυριολεκτικά σωριάζονται από την πείνα μέσα στις τάξεις τους». («Η προπαγάνδα της συγκίνησης», Καθημερινή 10.3.2016).

Το λεξικό της Οξφόρδης όρισε τη λέξη «μετα-αλήθεια» ως το «ουσιαστικό που αναφέρεται σε συνθήκες υπό τις οποίες τα αντικειμενικά γεγονότα έχουν μικρότερη επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης από τις επικλήσεις προς το θυμικό και προς τις προσωπικές απόψεις». Αν ακολουθούσε τη συμβουλή του Μαζάουερ, η λέξη θα υπήρχε πολύ καιρό πριν από το 2016…

 

πηγή Καθημερινή