Το ερώτημα τίθεται στην κρίση 4 έγκριτων νομικών της Ξάνθης
Οι δικηγόροι: Γκιουλ Μπεγιάζ Καραχασάν, Κώστας Γούναρης, Αθανάσιος Ξυνίδης και Στέργιος Γιαλάογλου εκθέτουν τις απόψεις τους
Μαριάννα Ξανθοπούλου
Ένα διαχρονικό «ακανθώδες» θέμα επιχειρεί να προσεγγίσει το «Ε» με αφορμή το γεγονός ότι δύο πρώην υπουργοί Εξωτερικών της χώρα μας ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος και κα Ντόρα Μπακογιάννη με δηλώσεις τους τάχθηκαν υπέρ της κατάργησης της Σαρία, του Μουσουλμανικού Ιεροδικαίου και των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή, ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο συζήτησης και προβληματισμού ιδιαίτερα στην περιοχή μας που είναι και το μοναδικό πεδίο εφαρμογής της Σαρία στους μουσουλμάνους συμπολίτες μας. Έτσι παρέχουμε βήμα διαλόγου και παράθεσης απόψεων σε τέσσερις έγκριτους νομικούς του τόπου μας, εξετάζοντας από την νομική του πτυχή ένα θέμα που έχει ωστόσο κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Φιλοξενούμενοί μας οι δικηγόροι: Γκιουλ Μπεγιάζ Καραχασάν, Κώστας Γούναρης, Θανάσης Ξυνίδης και Στέργιος Γιαλάογλου.
Όλοι συμφωνούν ότι η εφαρμογή είναι κατάφορη παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών της μειονότητας
Κοινή συνισταμένη των απόψεων των 4 νομικών είναι ότι η εφαρμογή της Σαρίας αποτελεί μια κατάφορη παράβαση των δικαιωμάτων των γυναικών. Ως εκ τούτου θέτουν θέμα αντισυνταγματικότητας ως προς το Ελληνικό Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και την ισχύουσα στην Ευρώπη αρχή του κοσμικού κράτους. Διαφοροποιήσεις υπάρχουν ως προς την κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή κυρίως ως προς το αν είναι ώριμες οι συνθήκες για κάτι τέτοιο ώστε να μην εκληφθεί ως καταστρατήγηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Παράλληλα κατατίθενται ενδιαφέρουσες προτάσεις ως πως μπορεί να επιλυθεί νομικά το ζήτημα. Σε κάθε περίπτωση δε οι απόψεις συγκλίνουν στο ότι η μειονότητα πρέπει να έχει και λόγο και συμμετοχή σ’ αυτό. Ειδικότερα η κα Καραχασάν, επισημαίνει πως η υπάρχει ευθεία παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών από την δικαστική αρμοδιότητα του μουφτή, επισημαίνοντας ότι: « η Πολιτεία πρέπει πρώτα να ανοίξει τον δρόμο για την εκλογή αυτών» και ότι: « η Πολιτεία δεν πρέπει να προχωρήσει μονομερώς στην κατάργηση της Σαρίας αλλά ότι «Η Μειονότητα είναι αυτή που πρέπει να ζητήσει μονομερώς την αποποίηση του δικαιώματος αυτού». Ο κ. Γούναρης μεταξύ άλλων υποστηρίζει πως η Συνθήκη της Λωζάννης δεν επιβάλλει την εφαρμογή της Σαρία Σημειώνει δε πως έχουν ωριμάσει οι συνθήκες ο Μουφτής να απεκδυθεί των δικαστικών του αρμοδιοτήτων και να παραμείνει απλώς θρησκευτικός λειτουργός» και ως εκ τούτου θα μπορεί να εκλέγεται από την μειονότητα με μια διαδικασία. Ο κ. Ξυνίδης αφού αναφέρει πως «στην πράξη η εφαρμογή του Ιερού Νόμου συνεπάγεται κύρια τη συστηματική παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών» καταθέτει την πρόταση να υπάρξει άμεσα ρύθμιση νομοθετική Η νομική θέση του κ. Γιαλάογλου έχει και πολιτικές προεκτάσεις και εντάσσεται στο πλαίσιο της μη διατάραξης ευαίσθητων ισορροπιών στην Θράκη: «Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να τεθεί ζήτημα μονομερούς κατάργησης των δικαιοδοτικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή», ενώ για το αν πρέπει να καταργηθεί η σαρία επισημαίνει πως: «εάν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή, αυτή θα ξεκινήσει από τους μουσουλμάνους και τις μουσουλμάνες της Θράκης.
Γκιουλ Μπεγιάζ Καραχασάν, Δικηγόρος
“Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα και εγώ τις δηλώσεις περί Σαρίας της κ. Μπακογιάννη και του κ. Βενιζέλου. Ειδικότερα, αναφέρθηκαν στο χρόνιο ζήτημα της κατάργησης των δικαστικών αρμοδιοτήτων των Μουφτήδων. Είναι γεγονός, ότι πολλοί έχουν ταχθεί υπέρ της κατάργησης των δικαστικών αρμοδιοτήτων των Μουφτήδων, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της θέσης ερείδονται κυρίως στην ευθεία παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών σύμφωνα με το Μουσουλμανικό Νόμο, τον οποίο εφαρμόζουν οι εφοδιασμένοι με δικαστικές αρμοδιότητες Μουφτήδες κατά την εξέταση ζητημάτων γαμικών ή κληρονομικών διαφορών. Σύμφωνα με τον Μουσουλμανικό Νόμο μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να συνάψει γάμο με έναν μη μουσουλμάνο, ενώ ένας μουσουλμάνος μπορεί, ο άνδρας έχει τη δυνατότητα μονομερώς να λύσει τον υφιστάμενο γάμο, η δωρεά «λόγω λύσης γάμου» είναι εξαιρετικά χαμηλή, οι άντρες κληρονομούν διπλάσιο μερίδιο, ενώ εν αμφιβόλω τίθενται και τα θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών (π.χ. γονική μέριμνα κ.α.). Εντούτοις, όμως, θεωρώ πως κρίσιμο και πρωτεύον μέγεθος πριν την κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων των Μουφτήδων είναι η αλλαγή της ισχύουσας νομοθεσίας. Είναι σαφές, ότι η Πολιτεία πρέπει πρώτα να ανοίξει τον δρόμο για την εκλογή αυτών και ότι η Πολιτεία δεν πρέπει να προχωρήσει μονομερώς στην κατάργηση της Σαρίας. Η μειονότητα είναι αυτή που πρέπει να ανοίξει την συζήτηση στους κόλπους της και είναι η μειονότητα που πρέπει να κρίνει και να αποφασίσει εάν τα προβλήματα που προκύπτουν από την εφαρμογή της Σαρίας μπορούν να ξεπεραστούν και με ποιο τρόπο, ώστε να είναι συμβατές οι αποφάσεις των Μουφτήδων με το θεσμικό πλαίσιο της χώρας μας. Για την μειονότητα, είναι κεκτημένο δικαίωμα η Σαρία, που της έχει δοθεί με Συμβάσεις, Συνθήκες και Πρωτόκολλα. Επομένως, με δεδομένο ότι το ζήτημα εφαρμογής της Σαρίας πρωτίστως αφορά άμεσα τους Μουσουλμάνους πολίτες –οι αποφάσεις των Μουφτήδων σε ζητήματα κληρονομικού και οικογενειακού Δικαίου εφαρμόζονται στους Μουσουλμάνους πολίτες και μόνον- είναι η Μειονότητα που πρέπει να ζητήσει μονομερώς την αποποίηση του δικαιώματος αυτού. Αντίστοιχο παράδειγμα, αποτελούν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι ζήτησαν οι ίδιοι να ενταχθούν στον Αστικό Κώδικα, χωρίς καμία κρατική παρέμβαση στον σχηματισμό της απόφασης αυτής”.
Κώστας Γούναρης, Δικηγόρος
“Το πρόβλημα με τις δικαστικές αρμοδιότητες του Μουφτή σε υποθέσεις οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων στο θρήσκευμα και την εφαρμογή του Ιερού Μουσουλμανικού Νόμου (Σαρία) στις διαφορές αυτές είναι γνωστό. Άλλωστε και η εφημερίδα σας έχει ασχοληθεί εκτενώς μ’ αυτό πολλές φορές μέχρι σήμερα. Δεν έχει, νομίζω, ενδιαφέρον να επιχειρηματολογήσει ξανά κανείς τόσο για την αντίθεση της ρύθμισης αυτής –μοναδικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο- με το Ελληνικό Σύνταγμα (αρχές της ισότητας των φύλων, της υπεροχής του συμφέροντος του παιδιού, της δίκαιης δίκης, του φυσικού δικαστή), την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και την ισχύουσα στην Ευρώπη αρχή του κοσμικού κράτους. Αντίθετα ενδιαφέρον έχει να ασχοληθεί κανείς με τον αντίλογο. Και μάλιστα με τον αντίλογο των ανθρώπων εκείνων, που νηφάλια και καλόπιστα αναγνωρίζουν το πρόβλημα και την έκτασή του, προβάλλουν όμως μία σειρά επιφυλάξεων, αμφιβολιών ακόμα και φόβων για μία ενδεχόμενη κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή. Παρένθεση: Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ το θέμα δεν άκουσα και δεν διάβασα ούτε ΜΙΑ άποψη, που να υπεραμύνεται της ορθότητας και της λειτουργικότητας του τρόπου αυτού απονομής της δικαιοσύνης. Όλες οι ενστάσεις αφορούν τις παράπλευρες πτυχές της υπόθεσης.
ΕΝΣΤΑΣΗ 1η: Οι δικαστικές εξουσίες του Μουφτή και η εφαρμογή της Σαρία προκύπτουν από διεθνείς συνθήκες (και ιδίως τη συνθήκη της Λωζάννης), τις οποίες η Ελλάδα οφείλει να σέβεται. Η απάντηση όλων των έγκριτων νομικών (πανεπιστημιακών, δικαστών κλπ), που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, είναι σαφής και απόλυτη. Η εκδίκαση των υποθέσεων οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου των μουσουλμάνων της Θράκης από το Μουφτή και η εφαρμογή της Σαρία δεν επιβάλλεται από καμία διεθνή ή διμερή συνθήκη, αλλά γίνεται με βάση εθνικούς νόμου (Ν.147/1914 και Ν.1920/1991), αποτελεί δηλαδή αποκλειστικά πρόβλημα της ελληνικής έννομης τάξης. Ειδικότερα η Συνθήκη της Λωζάννης δεν κάνει καμία αναφορά, δεν περιέχει καν τις λέξεις Μουφτής και Ιερός Μουσουλμανικός Νόμος. Τούτο επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι το 1926, τρία μόλις χρόνια μετά την υπογραφή της, η Τουρκία εισάγοντας τον Τουρκικό Αστικό Κώδικα κατήργησε τις δικαστικές αρμοδιότητες των δικαστηρίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου με εφαρμογή του βυζαντινορωμαϊκού δικαίου, που αφορούσαν τις αντίστοιχες υποθέσεις των Ελλήνων Χριστιανών Ορθοδόξων, που ήταν Τούρκοι πολίτες και υπήγαγε τις σχετικές διαφορές τους στα τουρκικά αστικά δικαστήρια, χωρίς αυτό να θεωρηθεί παραβίαση της συνθήκης της Λωζάννης.
ΕΝΣΤΑΣΗ 2η: Η Ελλάδα οφείλει να σεβασθεί τις θρησκευτικές παραδόσεις της μουσουλμανικής μειονότητας. Η απάντηση και εδώ πρέπει να είναι σαφής και κατηγορηματική. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, που προστατεύονται από το Σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις, δεν μπορούν να υποχωρούν έναντι πολιτισμικών ή θρησκευτικών παραδόσεων μίας ομάδας πληθυσμού.
ΕΝΣΤΑΣΗ 3η: Μήπως όμως με την κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή ανοίγει ο δρόμος για την εκλογή του; Κατ’ αρχήν πρόκειται για δύο διαφορετικά μεταξύ τους θέματα. Για παράδειγμα θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίζει την κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή αλλά τη διατήρηση του διορισμού του από την Ελληνική Πολιτεία. Όμως για να μην υπεκφύγω του θέματος. Νομίζω ότι αν ο Μουφτής απεκδυθεί των δικαστικών του αρμοδιοτήτων και παραμείνει απλώς θρησκευτικός λειτουργός, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να διορίζεται από την Ελληνική Πολιτεία και να μην επιλέγεται από τους Μουσουλμάνους, όχι φυσικά με καθολική εκλογή, αλλά με μία διαδικασία, που θα καθορισθεί από την Ελληνική Πολιτεία. Άλλωστε το ίδιο ακριβώς γίνεται με τους θρησκευτικούς λειτουργούς διάφορων θρησκειών και δογμάτων, που υπάρχουν στην Ελλάδα (Αρμενίων, Καθολικών, Εβραίων κλπ), στην εκλογή των οποίων δεν αναμειγνύεται η Ελληνική Πολιτεία.
Είναι λοιπόν ώριμες οι συνθήκες για να λήξει ο αναχρονισμός αυτός που καταδικάζει τη μειονότητα της Θράκης σε δικαστική γκετοποίηση και αποτελεί ένα επιπλέον εμπόδιο στην πλήρη ένταξή της στο κοινωνικό γίγνεσθαι, η νομική αυτή παραφωνία, μοναδική πρωτοτυπία σε ολόκληρη τη δημοκρατική Ευρώπη.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο ένα ευρύτατο φάσμα επιστημονικών, κοινωνικών και πολιτικών φορέων συντάσσεται με το αίτημα για την κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή και την υπαγωγή όλων των διαφορών των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, στα Ελληνικά Αστικά Δικαστήρια, τα οποία θα εφαρμόζουν τον Ελληνικό Αστικό Κώδικα”.
Θανάσης Ξυνίδης. Δικηγόρος
“ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΙΕΡΟΔΙΚΑΙΟΥ;
Στη πράξη η εφαρμογή του Ιερού Νόμου συνεπάγεται κύρια τη συστηματική παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών: η μουσουλμάνα δεν έχει δικαίωμα να παντρευτεί μη μουσουλμάνο, ο άνδρας έχει δικαίωμα να μη συναινεί στη λύση του γάμου, το συναινετικό διαζύγιο απαιτεί ρητή παραίτηση της γυναίκας από όλα τα δικαιώματά της, ο γάμος μπορεί να λυθεί με μονομερή δήλωση του συζύγου, ενώ, αν η σύζυγος δεν έχει ήδη παραιτηθεί από τα δικαιώματά της, η προβλεπόμενη τρίμηνη διατροφή και η «δωρεά λόγω λύσης γάμου» είναι εξαιρετικά χαμηλές. Το δικαίωμα του διαζυγίου ανήκει στον σύζυγο, που μόνος εκείνος για σοβαρούς λόγους μπορεί να πάρει διαζύγιο. Αντιθέτως, η σύζυγος «μόνο σε ειδικές περιπτώσεις» (ανικανότητα, σχιζοφρένεια, στειρότητα κ.λπ. του συζύγου) μπορεί να ζητήσει διαζύγιο ή διάλυση του γάμου (όταν εγκαταλείπεται για μακρό χρονικό διάστημα ή όταν κακοποιείται).
ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Πέρα από τα παραπάνω, που δημιουργούν δύο κατηγορίες ανθρώπινων δικαιωμάτων στις ελληνίδες πανηγυρική παραβίαση του συντάγματος υπάρχει γιατί:
1) Υπάρχει απαγορευμένη διάκριση βάσει θρησκεύματος.
2) Ανισότητα ενώπιον του νόμου, ακόμη και γεωγραφική (ειδικό δίκαιο για τους μουσουλμάνους της Θράκης, αλλά όχι των Δωδεκανήσων)
3) Αποστέρηση του φυσικού δικαστή.
4) Προσβολή της θρησκευτικής ελευθερίας. Έτσι υπάγεται στη δικαιοδοσία του μουφτή οποιοσδήποτε κατά τεκμήριο είναι μουσουλμάνος, επειδή π.χ. κατάγεται από μουσουλμανική οικογένεια ή φέρει μουσουλμανικό όνομα, όντας αναγκασμένος να ανταποδείξει μόνο προβάλλοντας την τυχόν διαφορετική θρησκευτική του πίστη ή την αθεΐα του και γιατί υποχρεώνεται να προσφύγει στον μουφτή ακόμη και αν δεν το επιθυμεί).
ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ;
Η συνθήκη της Λωζάνης κατοχυρώνει (άρθρα 42 και 45) το σεβασμό των μειονοτήτων, ακόμη όμως και η ύπαρξη ενδεχόμενης ιδιαιτερότητας καλύπτει κατά την Συνθήκη μόνο δύο πεδία: οικογενειακό δίκαιο και προσωπική κατάσταση. Το ελληνικό δίκαιο είναι που ξεπερνά τις δεσμεύσεις και παρόλο που το Τουρκικό Κράτος (1931) ζήτησε να μη εφαρμόζεται το μουσουλμανικό ιεροδίκαιο στην δικαιοδοσία του μουφτή πέραν της συνθήκης περιλαμβάνονται κατά τον Ν. 147/1914.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ;
Με δεδομένο ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ατομικά και όχι μειονοτήτων πρέπει να υπάρξει άμεσα ρύθμιση νομοθετική ή αλλιώς να ρυθμιστεί το θέμα με αποφάσεις του ανωτάτου δικαστηρίου (σε ολομέλεια) που θα κρίνει αντισυνταγματική την άρνηση των τακτικών δικαστηρίων να επιληφθούν της εκδίκασης των υποθέσεων.
Μέχρι τότε να είναι στην ελεύθερη επιλογή του έλληνα μουσουλμάνου πολίτη αν θα προσφύγει στον τακτικό δικαστή ή στον Μουφτή και να ορίζεται μουφτής πρόσωπο που θα έχει γνώσεις δικαίου και απονομής δικαιοσύνης”.
Στέργιος Γιαλάογλου, Δικηγόρος
“Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα, μόνη σε ολόκληρη την Ευρώπη, παραχώρησε ένα εντυπωσιακό προνόμιο στην μουσουλμανική της μειονότητα το οποίο, μάλιστα, αντίκειται σε βασικά χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου κράτους δυτικού τύπου, και μάλιστα διατήρησε αυτό το προνόμιο ακόμα κι όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ εισήγαγε τον ελβετικό αστικό κώδικα στην Τουρκία. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι εκείνος που αναβάθμισε τη θέση του Μουφτή παραχωρώντας του και δικαιοδοτικές αρμοδιότητες. Το άρθρο 4 του Ν.147/1914 παραχώρησε στους μουσουλμάνους και τους εβραίους το δικαίωμα να διατηρηθεί σε ισχύ ο «ιερός αυτών νόμος» για θέματα γάμου, διαζυγίων και, γενικότερα, προσωπικού δικαίου. Η λύση του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν σοφή και λειτουργεί καλά εδώ και 100 χρόνια. Η κίνησή του είχε δύο χαρακτηριστικά. Πρώτον, προχώρησε σε έναν οικειοθελή συμβιβασμό διατηρώντας τον Ιερό Ισλαμικό Νόμο μόνο για τα προσωπικά ζητήματα. Έτσι απέδειξε τον βαθύτατο και ειλικρινή του σεβασμό προς το Ισλάμ, διαφύλαξε την οικογενειακή ηρεμία των Μουσουλμάνων ενώ έκανε σαφές ότι η μετάβαση σε ένα δυτικού τύπου κράτος θα ήταν βαθμιαία και όχι βίαιη. Δεύτερον, κατάργησε τον θεσμό του Καδή και μετέφερε μόνο τις δικαστικές αρμοδιότητες για τα προσωπικά ζητήματα των μουσουλμάνων στον Μουφτή. Η κίνηση του Ε. Βενιζέλου αποτελεί έναν θεμέλιο λίθο, αδιαπραγμάτευτο για την Ελληνική Πολιτεία τότε, τώρα και στο μέλλον και στην παρούσα χρονική περίοδο εκτιμώ και σωστά, δεν πρέπει να τεθεί ζήτημα μονομερούς κατάργησης των δικαιοδοτικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή.
Τα πράγματα όμως εξελίσσονται και μέσα από την εξέλιξή τους αλλάζουν. Μπορούμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για εξέλιξη και αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του Μουφτή με την ιδιότητα του Δικαστή. Η συζήτηση αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι η παρουσία των Μουφτήδων μέχρι σήμερα δεν έχει προσδώσει στο θεσμό το κύρος που χρειάζεται, εκτιμώ λόγω προσωπικής τους ανεπάρκειας. Όσον αφορά λοιπόν στην κατάργηση της Σαρία, καταγράφουμε μια άποψη πολιτών χριστιανών και μουσουλμάνων, με προοδευτικές ιδέες για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θέτουν πλέον ζήτημα κατάργησης της σαρία και πρέπει να ακουστούν με προσοχή, ιδιαίτερα για δικαιώματα και τη θέση της γυναίκας. Έχουν την άποψη ότι η θρησκεία πρέπει να περιορίζεται αυστηρά εντός της Εκκλησίας, του Τζαμιού ή της Συναγωγής. Ως εκ τούτου η Σαρία είναι γι’ αυτούς μια ένδειξη οπισθοδρόμησης, μια απαράδεκτη κατάσταση για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Κάποιοι άλλοι ζητούν την κατάργηση του Ιερού Ισλαμικού Νόμου, επειδή φοβούνται το Ισλάμ και, στην ελληνική περίπτωση, το ταυτίζουν είτε από άγνοια είτε από πρόθεση με την Τουρκία. Είναι οι ίδιοι συμπολίτες μας που φαντάζονται μια χώρα χωρίς μουσουλμάνους, χωρίς Εβραίους, ομοφυλόφιλους, πλην Ορθόδοξων ακροδεξιών χριστιανών. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι πιστεύει μια ακραία μειοψηφία που έχει κάθε δικαίωμα να έχει τις απόψεις της αλλά αν η πλειοψηφία θα τους επιτρέψει να επιβάλλουν την δική τους κοσμοαντίληψη. Όμως ενάντια στην δαιμονοποίηση του Ισλάμ πρέπει να υπάρχει νηφάλιο ανάχωμα και η Σαρία δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί επιπόλαια. Τέλος, υπάρχει και μια μικρή ομάδα μουσουλμάνων της Θράκης που αγωνίζεται παρασκηνιακά και δόλια για την κατάργηση του Ιερού Ισλαμικού Νόμου διότι πιστεύουν ότι η κατάργηση της Σαρία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να επιβάλλουν την ανάδειξη του Μουφτή μέσω εκλογών όπως αυτές που γίνονται για τους Βουλευτές ή τους Δημάρχους. Θέλουν δηλαδή να μετατρέψουν τον Μουφτή από θρησκευτικό λειτουργό σε πολιτικό ηγέτη. Αυτή η ομάδα κρυμμένη πίσω από την πρώτη, ευρύτερη και δημοκρατικά κινούμενη, περιορίζεται σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων υποχθόνιο και δόλιο.
Η απάντηση του ερωτήματος αν θα καταργηθεί η σαρία, ξεκινά από την βασική αρχή ότι εάν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή, αυτή θα ξεκινήσει από τους μουσουλμάνους και τις μουσουλμάνες της Θράκης, θα αποκτήσει μορφή πρότασης ή προτάσεων από τους μουσουλμάνους και τις μουσουλμάνες της Θράκης και μετά θα γίνει αντικείμενο συζήτησης με την Ελληνική Πολιτεία. Γι αυτό εκτιμώ ότι πρώτοι λοιπόν θα έπρεπε να τοποθετηθούν οι μάχιμοι μουσουλμάνοι δικηγόροι της περιοχής οι οποίοι έχουν σπουδάσει σε ελληνικά ή ευρωπαϊκά ή αμερικανικά πανεπιστήμια γιατί αυτοί καταλαβαίνουν άριστα την ευρωπαϊκή αντίληψη πραγμάτων ενώ συγχρόνως γνωρίζουν το Ισλάμ και έχουν την εμπειρία εφαρμογής του Ιερού Ισλαμικού Νόμου. Ειδικά στο ζήτημα της κατάργησης της Σαρία είναι απαραίτητο να θυμόμαστε εμείς που θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία, ότι οι κοινωνίες αποδέχονται τέτοιες μείζονες αλλαγές μόνο όταν οι ίδιες είναι έτοιμες. Πιστεύω ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να καταργήσει τη Σαρία, αν η μουσουλμανική μειονότητα δεν το ζητήσει η ίδια. Αφού λύσουμε το ζήτημα της σαρία, μετά θα προχωρήσουμε στα άλλα παράλληλα ζητήματα που είναι η ανάδειξη με εκλογή ή μη Μουφτή, και το πλαίσιο λειτουργίας του. Η όποια συζήτηση θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, μην τυχόν κάποιοι, εκ πλαγίως θέσουν ζήτημα αμφισβήτησης της ίδιας της Συνθήκης της Λωζάννης”.
Πηγή: Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ Ξάνθης
Hephaestus Wien 